සඳෙන් සඳ මෝරත
සඳක්ම ය මා පුත
සිඹිමි මඳහස නැඟෙන දළ රවුලූ
දකිමි සිඳ බිඳ දැමෙන මහ පවුරු
තබා මගෙ දෙවුර මත - මට වඩා උස් තැනෙක
නුඹ හිඳී දිනාවිත් සිත සිතා
පරිස්සම් කළෙමි මම - අයිති නැති සිහිනයක්
බරයි එය ජීවිතේටත් වඩා
සඳෙන් සඳ වතුර ගෙන පොවන ට නුඹට
කොහෙන් කිරි එරුණිදැයි නොදනිමි ඇයට
ඉරෙන් රන් එළිය ගෙන දෙන්නට නුඹට
වරෙන් කියා කැන්දන් යන්නෙ ද කොහෙට
සොයා ගියද පෙරඹර මට හමු නොවුණී
නුඹට අඳුර මැද ඉන්නට බල කෙරුණී
අඳුර තුළ ම දහසක් නෙත් ලද බැවිනී
නෙත් අඳ රජුන් උදහස් කළ පුතනුවනී
සඳුන් වුනත් පැලවෙන්නට බිමක් නැතී
පුතුන් වුනත් පියෙකුට මඟ කියනු ඇතී
නොදන්නා ලෙසින් මඟහැර ඇදෙන සකී
නුඹේ පුතුන්ටත් නැගෙන ට රටක් නැතී
2009
© Subhadra Jayasundara
