ගීකියන කන්ද සහ සෙත් කවිය

ගීකියන කන්ද පාමුල

ගී අමතකව ගිය මහගෙදර

පුරුදු මහපට ඇඟිලි පහස ලැබ

නොවිය හැකි දෙයක් යැයි තිගැස්සෙයි

සියක් පුස් තිත් වලින් බතික් කළ

කමිස කොලරය තදින් පියවගෙන

කැමැත්තෙන් අලුත් හුස්මක් ගන්න

තාත්තා මඟ බලා සිනාසෙයි

දෙවොල් බිම සැර වෙවී දෙවියන් ට

යාතිකා ගී ගැයූ ස්වර තන්තු

පිළිල වී වැඩෙන දුක දරන්නට

රබර් ගස් කල් තියා පත් මුදා

වැලපෙමින් පෙබරවාරිය ගෙනෙයි

කන්ද මුල මිනිස් රූ

ඇද වැටෙන්නට නොදී

ගමට සෙත් කවි කියූ තාත්තා…..

කවි කියා පන රකිත හැකි වෙනම්

අලුත් ස්වර ‍සොයා ‍ගෙන ගයන්නෙමි

ඇහැ පියා නො ගන්නෙමි

දිය පවා නො ගන්නෙමි

ගයන්නෙමි ගයන්නෙමි ගයන්නෙමි

කවිය සෙත් ‍‍වෙන්නනම් මිතුරනේ

ස්වර තාල ගායනා කළ යුතුයි.

අනුමස්තිෂ්ක  කාගෙන

සිහි නිලංකාර ‍‍වෙන යාමෙට

ජීවිතය මරණය ද සැක සිතී

පරාජය උත්තුංග වී නැ‍ඟෙයි

අත් හරින අත් හරින පත් පැමිණ

මුදුන් උළු කැටය මත දුක ලියයි

සෙත් කවිය කන්ද මුදුනේ හැපී

අත් හැ‍රෙනු බෑ කියා හඬාගෙන

ජීවිතය කියා දී බිම වැ‍ටෙයි

2012

© Subhadra Jayasundara